Bu yolda yürümeye başladığımızda, dertli olmanın hayatın gerçek anlamı olduğunu öğrendik. Ve yaptığımız her bir yolcukta öğrendik; kocaman bir âlemde bir zerre âdem olarak, payımıza düşen iyilik için samimiyet ve gayretle harekete geçmeyi.

                Geceye yakın indi uçağımız Burkina’ya. Afrika şartlarında araba yolculuğumuz ile gecenin ilerleyen saatlerinde ulaşabildik yetimhaneye. Çocuklar uyumuştu ve görüşmek sabaha kalmıştı. Biraz sohbetin ardından biz de dinlenmeye geçtik. Birkaç saat sonra sabah ezanı ile birlikte kıpırdanmalar, ayak sesleri, fısıltılar duyulmaya başladı. Belli ki misafirleri uyandırmamak için özen gösteriyorlar. Sabah namazı vakti… Kapıyı aralıyorum, ortalık hafif karanlık, tatlı bir telaş var, yeryüzünün en kıymetlileri naif bir sessizlikle abdest alarak bir bir saflara geçiyorlar. Onların sessiz ve derinden ilerleyişini hayranlıkla izliyoruz. Böyle bir görüntünün tarifi zor, hissettiklerimizi anlatmak da öyle… Uzunca bir mescit, birinci ve ikinci saf tamamlanmış, üçüncü safın ortalarında boş olan yerlere, çocukların meraklı bakışları arasında yerimizi alıyoruz. Sonra dördüncü beşinci saf da tamamlandı. Önümüzde,  arkamızda, sağımızda,  solumuzda En Emin olan Peygamberin Emanetleri….  Zerrelerimiz titriyor… Yetimlerle aynı safta olmak, birazdan onlarla birlikte rükuya secdeye varmak… Onlarla yan yana şahadetlerin sahibi Rahman ve Rahim olanın, huzurunda durmak…

Bizi o ana,  yokluktan varlığa ulaştıran Rabbimize hamd olsun …

Subhanallah …. Elhamdülillah ….. Allahuekber…

Gün ağardı; yüreğimiz derin bir hüzün ve şükür ile doldu… Yeni günle birlikte bekleyenler için yeniden yola çıkma zamanı

Afrika/ Burkina Faso’dan selam ve dua ile…..